venerdì 11 aprile 2008

Dino Sanlorenzo sui morti della Thyssen



La dignità

di DINO SANLORENZO

Partiu la matin sempre ad bun ura
Butavu la sciarpa an türn al col
Con gli oh ch'as sarü e cun la stòmi mol
Andasia an sai travail ad la malura
Però al travaii a iera. E tuti i dì.
Fasia caud an fonderia e tanta luce. E l'era bel!
Fasiü una cosa special; fasiü l'asel!
E ieru an tanti, ma iera anche mi!
Poi na noit, a l'è ancendiase tut.
E al fò a l'è atacase ai me sumà:
e un, e dui, e tre, e quat, cinq, ses, set
spaventusament, brusa come brichet.
Da cula noit sempre l'ai pensà:
tut i second, tute le ure, tuti i mument
e drinta al cor a chersia al turment
per chi ca iera mort, e chi iera restà.
Però mi iera viv! Ma nen per culpa mia!
Sentia ch'a l'era nen giust, destin canaia!
Per chi lasciava vidua la famiia.
Mentre a vivia indegnament tanta marmaia.
Poi a l'han dime: "Ca staga föra". A serv pi nen!
"Per chiel a ie pi niente da fé. Abia paziensa".
Ma cume? Niente travail, niente salari per mangè,
niente cà, niente famiia, niente sogn, niente speransa.
Pi niente. Ad niente. Mac la disperaziun ca avansa!
E alura sun andait fora; na pianta e na sgabel.
L'ai butame na corda al col e pöi., e pöi.. e pöi: la fin.
L'hai nianca avu al temp ad guardè al ciel.
Lu sai ca l'è nen bel, lu sai ca l'è nen giust.
Ma mi pös nen sperè da iauti la pietà.
E moirü da operai perché a ie pi nen al gust.
S'ad gavü "anche" la tua dignità.

Nessun commento:

Powered By Blogger